Wernisaż wystawy: 11.09.2021, godz. 20.00
Miejsce wernisażu: Stary Browar, Słodownia +2, Poznań
Wystawa czynna: 11-18.09, godz. 12.00-20.00

miejsce ekspozycji wystawy: Stary Browar, Poziom 0, Atrium

kurator: Mirosław Pawłowski

Na wystawie zostaną zaprezentowane prace studentów Pracowni Druku Płaskiego z Instytutu Sztuk Pięknych UR w Rzeszowie, powstałe pod opieką artystyczną dr hab. Marka A. Olszyńskiego prof. UR, dr hab. Magdaleny Uchman prof. UR i dr Kamili Bednarskiej.

---

Zakorzenienie rozumiem jako utożsamianie z określonym miejscem, jego kulturą, historią i jego społecznością. Mieszkańców danego obszaru można podzielić na: rdzennych, rodowitych, zakorzenionych i przyjezdnych. Trzy pierwsze grupy tworzą wspólnotę terytorialną, czwarta natomiast pozostaje zbiorowością przypisaną do danego obszaru. 

Budowaniu tożsamości i pamięci zbiorowej pomaga znajomość zwyczajów, historii i tradycji własnego miejsca. Właśnie tradycja, to jedno z najbardziej oczywistych, a zarazem najtrudniejszych pojęć do zdefiniowania. Jest ona procesem, ciągiem zdarzeń, refleksji, poglądów i znaczeń, które sobie nawzajem przekazujemy. Dzięki niej jesteśmy jacy jesteśmy i to ona osadza nas we współczesnym świecie. Ciekawość kim byli nasi przodkowie, częściowo wyjaśnia motywy indywidualnych poszukiwań artystycznych i staje się refleksją nad upływem czasu oraz sprawia, że przeszłość tak łatwo nie przechodzi w zapomnienie. Tak samo jak nie znika pamięć o ludziach i zdarzeniach ze starych fotografii wraz z biologiczną śmiercią tych, dla których ci ludzie i te zdarzenia miały swoje przedmiotowe odniesienie w realnej rzeczywistości i w realnym czasie.

Wykorzenienie z własnego terytorium, na którym przez lata dopełniał się los przodków, często bywa rekompensowane poprzez podtrzymywanie starych wartości i norm w nowej już rzeczywistości. STARE przyswajane jest przez NOWE, które przekształca to, co zastane, nadając mu własny charakter, a poprzez tę transformację zakorzenienie nabiera już bardziej uniwersalnego wyrazu. 

Obecnie, żyjąc w nowoczesnym świecie, wciąż podlegamy pradawnemu rytmowi – nawet jeśli jedyną jego oznaką są obchodzone przez nas święta, a upływ czasu wyznaczają pory roku i długości dni… Estetyka i funkcjonalność nowych czasów odświeża i przekształca dawne formy czasami tak dalece, że pozostaje z nich tylko koloryt plastyczny.

O własne korzenie warto dbać, bo to dzięki nim wiemy kim i jacy jesteśmy. Człowiek bez tradycji jest jak drzewo bez korzeni. Dzisiejsze badania naukowe dowodzą, że nawet pień ściętego drzewa może żyć, a nawet przyrastać przez wiele lat, dzięki dostarczanym przez sąsiednie drzewa substancjom pokarmowym. Pomoc udzielana jest także przez zdrowe drzewa innym – uszkodzonym i chorym. Wspólnota ogranicza wolność, ale jest jednocześnie gwarantem bezpieczeństwa. 

Ten rodzaj imponującego zakorzenienia może posłużyć jako metafora każdej, także ludzkiej społeczności i jej niematerialnego dziedzictwa.

Mirosław Pawłowski. Urodzony w 1957 roku. W latach 1976–1981 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, dyplom z wyróżnieniem uzyskał w roku 1981. W latach 1978–2021 miał 77 wystaw indywidualnych grafiki oraz brał udział w 511 prezentacjach zbiorowych w kraju i na świecie. Od 2001 profesor tytularny. Obecnie pracownik Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego. Członek wielu stowarzyszeń oraz jury międzynarodowych i krajowych przeglądów grafiki. Dwukrotny stypendysta Ministra Kultury, wielokrotnie nagradzany, m.in.: Międzynarodowe Biennale Grafiki w Krakowie — nagroda regulaminowa SBWA (1986); Międzynarodowe Biennale Wobec Wartości, Katowice — nagroda Komitetu Kultury Niezależnej (1990); Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie — nagroda regulaminowa (2006). Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie — nagroda Rektora ASP w Warszawie (2012); II nagroda w 2nd Contemporary Engraving Biennale, Iaşi, Rumunia (2017), International Triennial of Graphic Art, Bitola, Macedonia — Nagroda Honorowa (2018). Kurator Biennale Grafiki Studenckiej w Poznaniu 1999–2017, kurator Międzynarodowego Triennale Grafiki Kolor w Grafice — Toruń 2003–2021; członek Komitetu Organizacyjnego i juror Triennale Grafiki Polskiej w Katowicach 2006–2018 i Międzynarodowego Triennale Grafiki Cyfrowej w Gdyni 2008–2019 oraz juror Międzynarodowego Triennale Grafiki w Krakowie, 2009.
Prace w zbiorach publicznych: Muzea Narodowe w Warszawie, Poznaniu i Szczecinie; Muzea Okręgowe w Bydgoszczy i Toruniu; Muzeum Warmii i Mazur, Olsztyn; Muzeum Pomorza Środkowego, Słupsk; Muzeum Plakatu w Wilanowie, Warszawa; Miejska Galeria Sztuki, Łódź; Galeria Miejska „Arsenał”, Poznań; Galeria Sztuki „Wozownia”, Toruń; Biblioteka Narodowa, Warszawa; Galerie Gallus, Frankfurt nad Odrą, Biblioteka Uniwersytetu Zielonogórskiego, ASP Poznań; MTG Kraków; Muzeum Plakatu Lahti, (Finlandia); UTK Knoxville, TN, (USA); The International Poster Collection, Fort Collins CO, (USA); Graphic Center, Thessaloniki, (Grecja); Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu; Civic Museum Cremona, Włochy; kolekcji ASP w Warszawie i Poznaniu; Toyama Prefectural Museum of Art and Design (Japonia); Central University of Himachal Pradesh, Indie: International Print Biennale, Yerevan, Gruzja; Galerie Manualis, Francja; National Taiwan Museum of Fine Arts, Tajwan; Ecuador Poster Biennial 2020, Ekwador; University Art and Design, Shandong, Chiny; Moldova National Museum Complex – Art Museum Iaşi, Romania; Nencki Art Collection, PAN Warszawa.

• 

ZAKORZENIENIE

exhibition of graphic art / Stary Browar / Old Brewery,

Works by students of the Flat Printing Studio, Institute of Fine Arts of the University of Rzeszów

Art supervisor: dr hab. Magdalena Uchman, dr hab. Marka A. Olszyńskiego

Curator of the ZAKORZENIENIE exhibition

I see ZAKORZENIENIE as identification with a particular place, its culture, history and human community. The inhabitants of an area can be divided into: indigenous, native, rooted, and incomers. The first three groups make up a territorial community, while the fourth one is a collective assigned to an area.

Familiarity with the customs, history and traditions of one’s own place contributes to the construction of identity and collective memory. Tradition is one of the most obvious concepts, yet it is also extremely hard to define. It is a process, a sequence of events, reflections, views, and meanings we share with one another. Tradition makes us who we are; it helps us take roots in our world. Curiosity about who our ancestors were can in part account for the motivation an artist’s pursuits. It is a reflection on the passage of time and prevents us from forgetting the past. Similarly, the memory of people and events from old photographs does not disappear at the moment of the biological death of those for whom those people and events had their objective reference in actual reality and in real time.

Being uprooted from one’s own territory, which has for years been linked with the history of one’s ancestors, is often compensated for by upholding old values and norms in the new reality. The OLD is assimilated by the NEW, which transforms what has existed earlier to impart its own character to it; through this transformation, root taking acquires a more universal expression.

Today, in our modern world, we continue to be subject to the age-old rhythm, even if its sole sign are the festivals we celebrate, and the passage of time is determined by the seasons and the length of days… At times the aesthetics and functionality of our new times rejuvenates and reinvents old forms so greatly that only their artistic colours remain.

We should take care of our roots, because it is thanks to them that we know who and what we are. A person with no tradition is like a tree without roots. Contemporary research shows that even the trunk of a felled tree can live and even grow for many years thanks to the nutrients provided by the adjacent trees. Healthy trees help damaged and sick ones. A community may restrict freedom, but at the same time provides security.

This kind of impressive root taking can serve as a metaphor for any community, including the human one and its intangible legacy.

Mirosław Pawłowski